خطری که تابه‌های تفلونی روکش‌دار برای سلامتی ایجاد می کنند
تاریخ انتشار: ۱۶ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۳۵۵۵۳۷
بر اساس داده های مطالعه جدیدی که در مجله علوم کل محیط زیست (Science of Total Environment) منتشر شده است، تنها یک ترک کوچک روی سطح یک تابه پوشیده از تفلون می‌تواند حدود ۹۱۰۰ ذره پلاستیکی آزاد کند.
به گزارش ایران اکونومیست، کارشناسان تخمین زده‌اند که هزاران تا میلیون‌ها ذره پلاستیکی بسیار ریز تفلون ممکن است در حین پخت‌وپز آزاد شوند، زیرا قابلمه‌ها و تابه‌های نچسب به تدریج روکش خود را از دست می‌دهند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
کارشناسان شامل محققان دانشگاه فلیندرز در استرالیا می‌گویند: این یافته‌ها بر خطر احتمالی قرار گرفتن در معرض باقیمانده‌های پلاستیکی تفلون در طول پخت‌وپز روزانه تاکید می‌کند.
کارشناسان ارزیابی کردند که چگونه میلیون‌ها ذره ریز پلاستیکی احتمالا در طول پخت‌وپز و شستن این تابه‌ها و قابلمه‌های نچسب جدا می‌شوند.
آن‌ها آزاد شدن دو میلیون و ۳۰۰ ریزپلاستیک و نانوپلاستیک را از روکش آسیب‌دیده شناسایی کردند که نشان‌دهنده افزایش احتمال خطر قرار گرفتن در معرض این مواد شیمیایی در طول پخت‌وپز است.
تفلون نام تجاری پلی‌تترافلوئورواتیلن (Polytetrafluoroethylene) شیمیایی است؛ پلیمری مصنوعی که فقط کربن و فلوئور دارد، ماده‌ای که تاکنون یکی از شناخته‌شده‌ترین و پرکاربردترین مواد شیمیایی محسوب می‌شود.
این مواد شیمیایی، مواد شیمیایی دائمی نامیده می‌شوند زیرا به راحتی در محیط تجزیه نمی‌شوند و برای چندین نسل یک مشکل پایدار باقی می‌مانند.
"چنگ فنگ" - یکی از نویسندگان این مطالعه از دانشگاه نیوکاسل در استرالیا - گفت: ماده روکش نچسب تفلون معمولا یکی از اعضای خانواده پی‌اف‌ای‌اس (PFAS) است.
پی‌اف‌ای‌اس (PFAS) که به طور علمی آن را مواد پر- و پلی‌فلوئوروآلکیل (per- and polyfluoroalkyl) می‌نامند، طبقه‌ای از مواد شیمیایی است که معمولا در ظروف نچسب، لوازم آرایشی ضد آب، کف‌های آتش‌نشانی همچنین محصولات تجاری که در برابر چربی و روغن مقاوم هستند و از دهه ۱۹۴۰ مورد استفاده تجاری بوده‌اند، یافت می‌شود.
مطالعات پیشین استفاده از این مواد شیمیایی را به اختلال‌های متعدد مربوط به سلامتی از جمله کاهش ایمنی، اختلال هورمونی و افزایش احتمال خطرهای مربوط به انواع مختلف سرطان ربط داده است.
دکتر فنگ گفت: با توجه به این واقعیت که پی‌اف‌ای‌اس (PFAS) یک عامل نگران‌کننده بزرگ است، این ذرات ریز تفلون در غذای ما ممکن است یک مشکل برای سلامتی باشد که نیازمند بررسی است زیرا ما اطلاعات زیادی در مورد این آلاینده‌های نوظهور نداریم.
کارشناسان روش تحلیلی جدیدی ایجاد کرده‌اند که به طور مستقیم نانوپلاستیک و ریزپلاستیک تفلون بسیار ریز را پدیدار و شناسایی می‌کنند.
کارشناسان در این مطالعه نوشتند: ما تخمین می‌زنیم که هزاران تا میلیون‌ها نانوپلاستیک و ریزپلاستیک تفلون ممکن است در طول فرآیند پخت‌وپز آزمایشی آزاد شوند.
"یوهانگ تنگ" - یکی دیگر از نویسندگان این مطالعه از دانشگاه فلیندرز - گفت: این موضوع به ما هشدار شدیدی می‌دهد که باید در انتخاب و استفاده از ابزار آشپزخانه برای جلوگیری از آلودگی غذا مراقب باشیم.
به گزارش روزنامه ایندیپندنت، کارشناسان خواستار مطالعات بیشتر برای ارزیابی احتمال خطر نانوپلاستیک‌ها و ریزپلاستیک‌های تفلون در طول پخت‌وپز شدند زیرا تفلون یکی از «اعضای خانواده پی‌اف‌ای‌اس» است.
منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: تابه تفلون ، پلاستیک ، ریزپلاستیک
منبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: پلاستیک ریزپلاستیک مواد شیمیایی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۳۵۵۵۳۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا رتیل‌ها مودار هستند؟
رتیل‌ها جانورانی پوشیده از مو هستند. اما اکثر عنکبوت‌ها چنین بدن «پشمالویی» ندارند. پس چرا رتیل‌ها اینقدر مودار به نظر می‌رسند؟ این مو‌ها مهمتر از آن چیزی هستند که فکر می‌کنید.
به گزارش زیسان به نقل از راز بقا؛ «جروم روونر»، استاد دانشگاه اوهایو و سردبیر سابق مجله Arachnology که متعلق به انجمن باستان‌شناسی آمریکاست، می‌گوید: «برخلاف عملکرد بسیار محدود مو‌های انسان، مو‌های رتیل (و سایر عنکبوت‌ها) می‌توانند کار‌های مختلفی انجام دهند».
حس کردن دنیارتیلها به دلایل مختلفی پشمالو هستند. برخلاف موی پستانداران که از کراتین ساخته شده، موی رتیل‌ها که «ستائه» نامیده می‌شوند، از کیتین ساخته شده، مشتقی از گلوکز که ساختار اسکلت بیرونی عنکبوت را نیز تشکیل می‌دهد. برخی از این مو‌ها به‌عنوان اندام‌های حسی عمل می‌کنند و به رتیل‌ها کمک می‌کنند تا بو کنند، بچشند، لمس کنند و ارتعاشات دنیای اطراف را تشخیص دهند. این مو‌های حسی عمدتاً روی پا‌ها و قسمت‌های دهان عنکبوت‌ها یافت می‌شوند و روی اعصاب حسی واقع در «پوست» یا کوتیکول عنکبوت اثرگذار هستند.
حساس‌ترین مو‌ها که «تریکوبوتریا» نامیده می‌شوند، به دلیل اتصال «مفصلی» (مفصل توپی یا گودالی) آن‌ها به غشای کوتیکول، حتی کوچکترین تغییرات در حرکت هوا را تشخیص می‌دهند. این مو‌ها به هدایت رتیل‌ها در گرفتن شکار یا واکنش به احتمال شکار شدن آن‌ها کمک می‌کنند. در سال ۱۸۸۳، «فردریش دال»، جانورشناس آلمانی، این «مو‌های شنیداری» را زمانی نام‌گذاری کرد که تشابه آن‌ها به صدای ویولن را تشخیص داد.
مو‌های حساس از نظر شیمیایی که برای بو و مزه استفاده می‌شوند، سخت و توخالی هستند. آن‌ها همچنین در تولید مثل نقش دارند و به رتیل کمک می‌کنند تا جفت پیدا کنند. روونر می‌گوید: «رتیل‌های نر در جستجوی لانه ماده سرگردان می‌شوند. اگر نزدیک لانه ماده حرکت کنند، مو‌های حساس از نظر شیمیایی آن‌ها توسط «فِرومون جنسی» (ماده شیمیایی که برخی جانوران برای جلب همنوع ترشح می‌کنند) که به رشته‌های ابریشمی نزدیک ورودی لانه متصل است تحریک می‌شود و در نتیجه نر را قادر می‌سازد ماده را پیدا کند». وی افزود: «این مو‌ها احتمالاً می‌توانند مواد شیمیایی باقی مانده از رتیل‌های شکار شده را تشخیص دهند».
مو‌های رتیل سه کاربرد دیگر نیز دارند:
اول، آن‌ها به رتیل‌ها که خونسرد هستند کمک می‌کنند تا دمای بدن خود را تنظیم کنند.
این باستان‌شناس می‌گوید: «مو‌ها لایه‌ای از هوا را در مقابل بدن و کوتیکول بیرونی خود به دام می‌اندازند و نوعی عایق ایجاد می‌کنند. رتیل‌ها با یک پوشش ضخیم مو می‌توانند در طول شب‌های خنک و در جنگل‌های بارانی و بیابان‌های استوایی همچنان فعال باقی بمانند».
استاد دانشگاه اوهایو به دومین کارکرد مو‌های رتیل نیز اشاره می‌کند و می‌گوید: «مو‌های بلند همچنین به عنوان نوعی پوشش ضد آب عمل می‌کند که می‌توانند «در صورت غرق شدن رتیل در اثر سیل، آب را دفع کنند.»
سوم اینکه، سطح زیرین مو‌های پا‌های آن‌ها «چسبنده» است. این امر به رتیل‌ها کمک می‌کند تا از سطوح عمودی صاف بالا بروند. این شبکه‌های متراکم از مو‌ها «اسکوپولا» نامیده می‌شوند و به گرفتن طعمه توسط رتیل‌ها کمک می‌کنند.
بسیاری از رتیل‌های نیمکره غربی نیز تا ۱ میلیون موی تیز کُشنده روی شکم خود دارند که برای دفاع در برابر حملات از آن‌ها استفاده می‌کنند. روونر توضیح می‌دهد: «این مو‌های خاردار می‌توانند در پوست، چشم‌ها و غشای مخاطی شکارچیان فرو بروند و باعث آزار آن‌ها شوند».
رتیل‌ها در صورت تهدید، از پا‌های عقبی خود استفاده می‌کنند و آن‌ها را به شکم خود می‌مالند تا این مو‌های خارش آور را جدا کنند و توده‌ای از خار‌های گزنده ایجاد می‌کنند که به بدن شکارچی نفوذ می‌کنند تا فرار کنند. هنگامی که این مو‌های خارش‌آور رتیل به افراد اصابت کند، باعث قرمزی، سوزش و خارش شوند و حتی اگر به چشم‌ها برخورد کنند. کور شوند. در مقابل، رتیل‌های بومی نیمکره شرقی دارای گزنه‌های خارش‌آور نیستند. در عوض آن‌ها سم قوی تری دارند و از موضع تهاجمی برای هشدار دادن به شکارچیان قبل از گاز گرفتن آن‌ها استفاده می‌کنند.
tags # حیات وحش سایر اخبار
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟